Voor zijn nieuwe film Limonov, the Ballad, in Official Competition op het Festival van Cannes 2024, heeft Kirill Serebrennikov het leven en werk vanEduard Limonov verteld, door het boek Limonov van Emmanuel Carrère te bewerken - die ook als knipoog verschijnt in een korte scène. In deze chronologische biopic die zijn verhaal vertelt vanaf het begin van de jaren 1970 tot zijn dood in 2020, is de film vervelend omdat hij zich concentreert op onbelangrijke details, waardoor hetpolitieke aspect van de man en zijn strijd voor het grootste deel van de helft van de film verwatert.
"Noch een dissident, noch een sovjet ", corrigeert hij wanneer hem gevraagd wordt zichzelf te definiëren. Limonov heeft duizend levens gehad: fabrieksarbeider, butler, dakloze, dichter, succesvol schrijver, opruier en dan, op latere leeftijd, oprichter van de Nationaal-Bolsjewistische Partij, terecht bekritiseerd om haar standpunten aan deuiterste rechterzijde van het politieke spectrum. Maar Serebrennikov verkwist liever tijd (of wint het?) door zich in plaats daarvan te richten op het koppel dat gevormd wordt door de schrijver en een jong model die de hele tijd seks hebben, zonder enignarratief belang.
In de lengte en breedte schildert de Russische regisseur een portret van een man die in veel opzichten radicaal en buitensporig is, soms gewelddadig (hij noemt zichzelf Limonov naar de granaat, in het Russisch), roemloos en tochextreem egocentrisch (hij praat soms over zichzelf in de derde persoon), voortdurend provocerend (al dan niet gezond). Terwijl Ben Whishaw een waarachtige prestatie levert als dit meervoudige personage, staat Serebrennikov erom bekend dat hij meer inspiratie en aandacht voor zijn onderwerp heeft.
Het is pas wanneer de film eindelijk depolitieke betrokkenheid van Limonov behandelt, tijdens deineenstorting van het Sovjetrijk, dat de film interessant wordt en zich verwijdert van het nogal gewone portret van een eenvoudige Russische punker die geniet van alle geneugten die het Westen te bieden heeft, met de levendige - zij het niet cutting-edge - soundtrack van de Velvet Underground. Na Kharkiv, New York en Parijs keerde hij terug naar het Rusland van Poetin, waar hij in 2001 naar een kolonie in Siberië werd gestuurd, waar hij enkele jaren verbleef.
Maar ook hier spaart Serebrennikov hem niet en belicht hij zijn dubieuze standpunten (onder andere over de val van de Berlijnse Muur), maar de filmmaker gaat niet in op de details van zijn politieke partij, die als roodbruin wordt beschouwd, en pas helemaal aan het einde van de film vangen we een glimp op van enige vorm van kritiek.
Om nog maar te zwijgen over een klein detail: hoe is het mogelijk dat de biopic over een man die vocht tegen het Amerikaanse imperialisme in het Engels wordt gefilmd? Zelfs wanneer Limonov in 1989, na jaren afwezigheid, wordt herenigd met zijn ouders, twee boeren van het Russische platteland die perfect Engels spreken. Ondanks de rusteloze, creatieve regie en de prestatie van Ben Whishaw is Limonov, the ballad een werk dat integriteit mist.
Cannes Festival 2024: Al het laatste nieuws en informatie over de 77e editie
Het Filmfestival van Cannes keert terug naar de Croisette voor de 77e editie van 14 tot 25 mei 2024. Klik hier voor al het laatste nieuws en informatie! [Lees verder]
Cannes Festival 2024: Al het laatste nieuws en informatie over de 77e editie
