Kirill Serebrennikov w swoim nowym filmie Limonov, the Ballad, biorącym udział w oficjalnym konkursie festiwalu Cannes 2024, postanowił opowiedzieć historię życia i twórczościEduarda Limonova, adaptując książkę Limonov autorstwa Emmanuela Carrère'a - który pojawia się również jako mrugnięcie okiem w krótkiej scenie. W tym chronologicznym filmie biograficznym opowiadającym jego historię od wczesnych lat 70. do jego śmierci w 2020 roku, film jest irytujący, ponieważ koncentruje się na nieistotnych szczegółach, rozcieńczającpolityczny aspekt człowieka i jego zmagań przez najlepszą część połowy filmu.
"Ani dysydent, ani sowiet ", poprawia się, gdy poproszono go o zdefiniowanie siebie. Limonow miał tysiąc żyć: robotnik fabryczny, lokaj, bezdomny, poeta, odnoszący sukcesy pisarz, agitator, a następnie, pod koniec życia, założyciel Partii Narodowo-Bolszewickiej, słusznie potępianej zaskrajnie prawicowe stanowisko w spektrum politycznym. Serebrennikov woli jednak tracić czas (a może go zyskiwać?), skupiając się na parze pisarza i młodej modelki, którzy uprawiają seks przez cały czas, bez żadnego narracyjnego zainteresowania.
W długości i szerokości, rosyjski reżyser maluje portret człowieka, który jest radykalny i przesadny pod wieloma względami, czasami gwałtowny (nazywa siebie Limonov po granacie, po rosyjsku), niesławny, aleniezwykle egocentryczny (czasami mówi o sobie w trzeciej osobie), nieustannie prowokujący (zdrowo lub inaczej). Podczas gdy Ben Whishaw daje prawdziwy popis jako ta wieloraka postać, Serebrennikov był znany z większej inspiracji i uważności na swój temat.
Dopiero gdy film w końcu przechodzi dopolitycznego zaangażowania Limonova, podczasupadku ImperiumRadzieckiego, staje się interesujący i odchodzi od dość zwyczajnego portretu prostego rosyjskiego punka cieszącego się wszystkimi przyjemnościami, jakie Zachód ma do zaoferowania, przy żywej - jeśli nie najnowocześniejszej - ścieżce dźwiękowej Velvet Underground. Po Charkowie, Nowym Jorku i Paryżu powrócił do putinowskiej Rosji, gdzie w 2001 roku został zesłany do kolonii na Syberii, gdzie przebywał przez kilka lat.
Ale i w tym przypadku, choć Serebrennikov nie oszczędza go i podkreśla jego wątpliwe stanowiska (m.in. w sprawie upadku muru berlińskiego), filmowiec stara się nie wchodzić w szczegóły jego partii politycznej, która jest uważana za czerwono-brązową, i dopiero pod sam koniec filmu możemy dostrzec jakiekolwiek pozory krytyki.
Nie wspominając już o drobnym szczególe: jak to możliwe, że film biograficzny o człowieku, który walczył z amerykańskim imperializmem, został nakręcony w języku angielskim? Nawet wtedy, gdy Limonow po latach nieobecności w 1989 roku ponownie spotyka się ze swoimi rodzicami, dwoma chłopami z rosyjskiej wsi, którzy doskonale mówią po angielsku. Pomimo niespokojnej, kreatywnej reżyserii i występu Bena Whishawa, Limonov, ballada jest dziełem, któremu brakuje integralności.
Festiwal w Cannes 2024: Wszystkie najnowsze wiadomości i informacje o 77. edycji
Festiwal Filmowy w Cannes powraca na Croisette na 77. edycję od 14 do 25 maja 2024 roku. Kliknij tutaj, aby uzyskać najnowsze wiadomości i informacje! [Czytaj więcej]
Festiwal w Cannes 2024: Wszystkie najnowsze wiadomości i informacje o 77. edycji
