Sommige artiesten zijn echte levende legendes. Alice Cooper is daar ontegenzeggelijk één van. Vincent Damon Furnier, alias Alice Cooper, is een leidende figuur in de theatrale hardrock en toert al 55 jaar de wereld rond met zijn betoverende en onthutsende wereld van shockrock.
Na het publiek te hebben veroverd tijdens het Heavy Weekend in Nancy afgelopen juni, stond Alice Cooper op woensdag 2 oktober 2024 in de Zénith in Parijs voor de allereerste Europese datum van zijn'Too Close For Comfort Tour'. Ondanks zijn grote schare fans was het concert van Alice Cooper in Parijs niet uitverkocht. En de zaal van Zénith de La Villette was verre van vol toen Doro om 20.00 uur het podium betrad als voorprogramma.
Doro is de Duitse band van Doro Pesch, door velen ook wel de "Metal Queen " genoemd. Al meer dan 40 jaar laat Doro haar heavy metalsound horen in heel Europa. Eerst als deel van de groep Warlock, daarna gewoon onder de naam Doro. Zeer productief in de jaren '80 naast Warlock, dan in de jaren '90, Doro bleef een beetje hangen in die jaren. Op het podium staat een microfoonstandaard met daarop een schedel die het teken van de hoorns maakt, en op de achtergrond de beeltenis van het laatste album'Conqueress - Forever Strong and Proud'.
In een rocklook uit de jaren 90 (riem met studs en mouwloos jasje, topje met lovertjes, korte zwarte leren handschoenen...) was Doro woensdagavond een en al glimlach. Omringd door haar trouwe muzikanten - 4 grote jongens met lang haar - bracht de zangeres met voorbeeldig gemak en aanstekelijke energie een opeenvolging van oude en nieuwe nummers ten gehore.
Van "I Rule the Ruins " tot het legendarische "All We Are ", nu een volkslied voor velen, via de ballad "Für immer " en de hit "Time for Justice ", en niet te vergeten "Raise Your Fist In The Air ", hier uitgevoerd in het Frans... Doro won een deel van het publiek met haar goede humor en enthousiasme.
Voordat ze na 45 minuten het podium verlieten, namen Doro Pesch en zijn bandleden de verplichte groepsfoto met het publiek op de achtergrond. Daarna viel het doek, zodat de technici de set van Alice Cooper uit het zicht konden voorbereiden.
Rond 21.15 uur gingen de lichten weer uit. Twee mannen in het zwart met ravenmaskers kwamen het podium op en lieten een belletje rinkelen.
Het doek gaat op en we ontdekken de indrukwekkende scenografie: een enorme hangende stoffen poster met de tekst: "De Franse Gazette: verboden in Frankrijk! Alice Cooper ". Twee mannen met clownsmaskers staan aan weerszijden, terwijl twee van de 5 muzikanten van de artiest op bewegende trappen staan. Na een paar seconden doorboorde Alice Cooper de enorme poster met een zwaard en verscheen op het podium onder daverend applaus. Gekleed in een rode jas en zwarte hoge hoed was Alice Cooper meteen een blikvanger.
Het moet gezegd worden dat de Amerikaanse artiest een echte en ongelooflijke live-artiest is. Op zijn 76e heeft Alice Cooper nog steeds dat onthutsende gemak. Met een carrière die meer dan 5 decennia omspant, laat de zanger zien dat hij zijn laatste show uit zijn hoofd kent. Elk gebaar en elke stap is nauwkeurig gecontroleerd.
Alice Cooper heeft weer alles uit de kast gehaald! Alles is uitgedacht om het publiek een geweldige show te geven, met een combinatie van hardrock en de theatrale enscenering waar fans zo van houden. Er zijn natuurlijk de kostuums, zorgvuldig uitgekozen, de make-up, de handtekening van de artiest, de rekwisieten (mes, folie, zweep, kruk...), de cotillions en ballonnen en de vele kleine theatrale sequenties, monsterlijk en angstaanjagend.
We denken natuurlijk aan de reusachtige Frankenstein die het podium op sluipt in "Feed My Frankenstein ", aan de indrukwekkende slang die Alice Cooper omhelst in "Snakebite ", aan de vrouwelijke etalagepop die door de zanger wordt mishandeld in "Welcome to My Nightmare ", aan de geënsceneerde moord op een fotograaf en niet te vergeten aan de inmiddels beroemde onthoofding van Alice Cooper op de guillotine. Zijn beul is niemand minder dan Marie-Antoinette, op het podium gespeeld door Sheryl Goddard, Alice Coopers vrouw van bijna 50 jaar.
Maar naast deze momenten op het podium, die een eer waren voor de shock rock, wist Alice Cooper ons ook muzikaal te overtuigen, wat bewees dat de artiest op zijn 76ste nog steeds in topvorm is, zowel vocaal als fysiek. De dynamische showman stond ongelooflijk goed op het podium en bracht krachtige, gecontroleerde vocalen, vooral op het iconische 'Hey Stoopid'. De set was perfect getimed, waardoor er geen onderbreking was voor het publiek. En er was niets aan te merken op de belichting, die wederom onberispelijk verzorgd was.
Wat de setlist betreft, schuwde Alice Cooper het niet om enkele van zijn grootste hits uit te voeren, zoals 'I'm Eighteen ', 'Poison ', 'Feed My Frankenstein ', 'Snakebit ', 'Bed of Nails ', het uitstekende 'Ballad Of Dwight Fry ', waarin de zanger zich in een dwangbuis bevindt, en 'Elected ', uitgevoerd door de artiest omringd door Amerikaanse vlaggen bovenaan de trap. En laten we de klassieker 'School's Out ' niet vergeten, afgewisseld met het refrein van Pink Floyd's 'Another Brick In The Wall, Part 2 ', onder een regen van kleine bubbels en enorme ballonnen die in het publiek werden gegooid!
Om deze show meedogenloos te maken, kan Alice Cooper rekenen op zijn trouwe en getalenteerde team van muzikanten, bestaande uit Chuck Garric (bas) en Glen Sobel (drums), evenals het gitaartrio gevormd door Nita Strauss, die een staande ovatie kreeg tijdens haar solo, Ryan Roxie, wiens uiterlijk ons doet denken aan een zekere Johnny Depp, en Tommy Henriksen.
Uiteindelijk brachten Alice Cooper en zijn band een grandioze show van 1 uur 30 minuten, waarin geen seconde werd verspild. Als fascinerende en ongewone artiest bewees Alice Cooper dat hij op 76-jarige leeftijd nog steeds de onbetwiste meester van de shockrock is.
Setlist :
