Gueules Noires: Ανακαλύψτε το τρέιλερ και τη γνώμη μας για τη φανταστική ταινία τρόμου

Μάθετε τι πιστεύουμε για το Gueules Noires, τη νέα ταινία τρόμου, φαντασίας και περιπέτειας του Mathieu Turi, και το τρέιλερ της. Στους κινηματογράφους στις 15 Νοεμβρίου 2023.

1956, βόρεια Γαλλία. Μια συμμορία υπόγειων ανθρακωρύχων (Samuel Le Bihan, Amir El Kacem, Thomas Solivéres, Bruno Sanches, Marc Riso, Diego Martín) αναγκάζεται να πάρει έναν καθηγητή (Jean-Hugues Anglade) για να πάρει δείγματα από χίλια μέτρα κάτω από τη γη. Αφού μια κατολίσθηση τους εμποδίζει να ξαναβγούν προς τα πάνω, ανακαλύπτουν μια κρύπτη από άλλη εποχή και αθέλητα ξυπνούν κάτι που θα έπρεπε να έχει παραμείνει αδρανές.

Με το Gueules Noires, την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Mathieu Turi επιχειρεί μια ακόμη προσπάθεια στον κινηματογράφο του είδους, με μια ταινία γυρισμένη για πρώτη φορά αποκλειστικά στα γαλλικά. Αλλά ενώ το Gueules Noires θυμίζει σε κάποια σημεία τα χρόνια του Starfix και τον γαλαξία των σκηνοθετών του νέου είδους, η ταινία υποφέρει από τις ίδιες παγίδες που ταλαιπώρησαν και τότε - ένα λεπτό σενάριο που δύσκολα μπορείς να το υποστηρίξεις, χαρακτήρες με καρικατούρες (ο ρατσιστής είναι πολύ, πολύ ρατσιστής, όπως θα περίμενε κανείς) και ένα ψεύτικο πλάσμα που θα έδειχνε καλύτερα μπροστά από ένα αμερικανικό σπίτι τις Απόκριες παρά στον πάτο ενός ορυχείου.

Επιλέγοντας να μην κάνει μια επιλογή, ο Mathieu Turi χάνεται στα είδη που ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει, γέρνοντας το έργο του άλλοτε προς το φανταστικό, άλλοτε προς τον τρόμο και άλλοτε προς τις ταινίες περιπέτειας, χωρίς ποτέ να πετυχαίνει την επιθυμία του για αγωνία ή τρόμο.

Όμως η πρώτη ώρα φαινόταν να ξεκινάει καλά, με αυτή την τεκμηριωμένη ματιά στη δουλειά ενός ανθρακωρύχου στη βόρεια Γαλλία. Ξεκίνησε όπως το Germinal, όλο chiaroscuro. Ο ιδρώτας, ο θόρυβος και η σκόνη του βάθους, το λίπος του κάρβουνου, τα αγάλματα της Αγίας Βαρβάρας διάσπαρτα στις υδρορροές με τα ονόματα των νεοσσών, το τηλέφωνο που το κουρδίζεις με το χέρι για να καλέσεις την επιφάνεια και οι αρουραίοι, τόσο χρήσιμοι για τους ανθρακωρύχους στο να τους προειδοποιούν για σπηλαιώσεις όσο και για το σύστημα που τους σπάει φυσικά.

Αλλά μόλις ανοίξει ο τάφος, η ταινία στρέφεται προς τη φαντασία αναμεμειγμένη με τρόμο, και είναι τόσο επίπονη που ακόμα και ο μειωμένος φωτισμός των κακόμοιρων δυστυχισμένων στο βάθος δεν μας προκαλεί ρίγη τρόμου - δεν είναι όλοι The Descent. Το σφάλμα έγκειται στην αδυναμία και την κοινοτοπία των διαλόγων των χαρακτήρων, οι οποίοι εναλλάσσονται μεταξύ αμφισβητήσιμων αποφάσεων και επιφανειών ευφυΐας βγαλμένων από το καπέλο του Ιντιάνα Τζόουνς, όπως η σχεδόν παιδική αποκρυπτογράφηση αρχαίων ρούνων που θα ζήλευε ο Σαμπολιόν.

Ενώ η ιδέα μιας ταινίας τρόμου που διαδραματίζεται στα βάθη ενός ορυχείου ήταν ασυνήθιστη και θα μπορούσε να προϊδεάσει για μια πραγματική ταινία του είδους, και ενώ ο γαλλικός κινηματογράφος αποκαλύπτει εδώ και μια χούφτα χρόνια ολοκληρωμένες δουλειές(Titane, πιο πρόσφατα Le Règne Animal και Vincent doit mourir), το Gueules Noires παραμένει μόνο στην επιφάνεια, αγκαλιά με τους λευκούς εργάτες.