Na een afwezigheid van drie jaar (hun musical Tralala kwam uit in 2021) zijn Arnaud en Jean-Marie Larrieu terug op het witte doek met een nieuwe film, Le Roman de Jim, die op 14 augustus 2024 in de bioscopen draait. Het is een bewerking van de gelijknamige roman van Pierric Bailly, gepubliceerd door P.O.L in 2021.
Het verhaal beslaat bijna 25 jaar, van begin 2000 tot nu. Aymeric(Karim Leklou), een bescheiden jongeman, ontmoet Florence, die tot over haar oren in de zwangerschap zit, in de weilanden van het Franse buitengebied, in Saint-Claude, de onderprefectuur van de Jura. Met grote tederheid weten de Larrieus de voluptueusheid van deze ontmoeting tussen jonge, alternatieve mensen en de bijzondere, misschien wel buitensporige brutaliteit van het personage van Laetitia Dosch te vangen.
Aymeric was al snel getrouwd en werd natuurlijk stiefvader van Jim, de pasgeboren zoon van Florence. En leefden ze nog lang en gelukkig? Helaas niet, want de biologische vader van het kind, Christophe(Bertrand Belin), verstoort het familie-evenwicht na een persoonlijke tragedie. Vanaf dat moment probeert dit wankele gezin in hetzelfde tempo te functioneren, met veel "gedeeld vaderschap".
Hoewel Jims ballade - je hoort hem natuurlijk op de radio, gezongen door Souchon - het gevoelige onderwerp van vaderschap aansnijdt, liet de film ons vreemd genoeg onbewogen door deze sentimentele menigte rond het kind, alsof het allemaal een beetje vals klonk. Hoewel sommigen bloed- en anderen aan elkaar verwant zijn, worden de personages op onnatuurlijke wijze bij hun voornaam genoemd en spreken ze allemaal monotoon, zonder veel vreugde of verdriet.
Het resultaat is een heel vreemd gevoel, want hoewel de film niet zuinig is met gevoelens, worden ze hier uitgedrukt op een manier die te afstandelijk is om het hart te raken. Gelukkig weet het laatste kwartier van de film, waarin de inmiddels volwassen Jim terugkeert in het leven van Aymeric, wel te ontroeren.
