Lola Amaria, geboren op 30 juli 1977 in Jakarta, begon haar carrière als actrice en werkte met toonaangevende Indonesische regisseurs en in verschillende Aziatische coproducties. Haar eerste speelfilm, BETINA (2006), won de NETPAC Prize op het Jogja-NETPAC Asian Film Festival. Haar tweede speelfilm, SUNDAY MORNING IN VICTORIA PARK (2009), werd genomineerd voor Beste Zuidoost-Aziatische film op het Cinemanila International Film Festival 2010, won de Silver Hanoman Award op het Jogja-NETPAC Asian Film Festival en ontving negen nominaties en een prijs voor Beste montage op het Festival Film Indonesia, het Indonesische equivalent van de Oscars. Lola regisseerde en produceerde ook de Omnibus film SANUBARI JAKARTA (2012), die genomineerd werd voor een Maya Award. Ze is doorgegaan met het produceren en regisseren van veelgeprezen films in het hele land, waaronder een film over machtspolitiek en seks in COUNTRY WITHOUT EARS (2014), het hoge percentage moedersterfte op het oostelijke eiland van Indonesië in INERIE (2014), een verhaal over handicaps in JINGGA (2016), de schoonheid van de Komodo-archipel belicht in LABUAN HATI (2017), het verhaal van de vijf leefregels van Pancasila in LIMA (2018) en haar nieuwste speelfilm vertelt het verhaal van de Indonesische spinvrouw Aries Susanti en haar klimcarrière in de film 6.9 SECONDS (2019). EKSIL (2022) is haar eerste documentaire als regisseur.
Haar film is een eerbetoon aan de honderden Indonesische studenten die de Sovjet-Unie en China ontvluchtten, waardoor ze zonder status in ballingschap moesten gaan in Europese landen. Hoewel ze tientallen jaren geleden tussen Nederland, Tsjechië, Zweden, Duitsland en Indonesië verhuisden, geeft Lola Amaria ze een stem zodat ze zich de gebeurtenissen kunnen herinneren die hun lot veranderden en een manier kunnen vinden om zich thuis te voelen.
Het is een levensverhaal gebouwd op trauma's, het recht om een nationale identiteit op te eisen en een zoektocht om thuis te definiëren aan de hand van een reeks hartverscheurende herinneringen die bewaard worden door een groep afgewezen intellectuelen.
Lola Amaria legt uit: "Voor mij was school ooit een instituut dat angst wist over te brengen op elke generatie die in de klas zat. Ik was een van hen, 'blind' en 'gehandicapt'. Ik herinner me dat elke leerling op de basisschool één keer per jaar naar de film 'Pengkhianatan G30S PKI' moest kijken, een propagandafilm over hoe slecht de Indonesische Communistische Partij was, omdat die in opstand was gekomen tegen de regering en met wortel en tak moest worden uitgeroeid. Alle Indonesische studenten in die tijd ervoeren dezelfde psychologische 'aanval': massale angst door het geweld dat op het scherm werd getoond. Ik wilde deze gevoelens bestrijden door de waarheid te ontdekken. Een van mijn interessante ontdekkingen was het leven van politieke ballingen in het buitenland die de nieuwe regering van Soeharto niet wilden erkennen. Toevallig had ik in 2013 de kans om een van hen te ontmoeten die me aanmoedigde om twee jaar lang onderzoek te doen. Gewapend met de resultaten van dit onderzoek besloot ik in 2015 het EKSIL-filmproject te starten. Vele feiten openden mijn ogen en mijn geest. Door middel van deze documentaire wil ik met het publiek, inclusief mijn generatie, delen hoe we deze erfenis van angst kunnen bestrijden door te delen wat ik ontdekte tijdens mijn onderzoek en het proces van het maken van deze film. Zeldzame archiefbeelden, geanimeerde reconstructies en verslagen uit de eerste hand van ballingen zijn bedoeld om het monument van geweld te illustreren dat angsten veroorzaakte die van generatie op generatie werden doorgegeven. Gedurende de jaren van het filmen werden de hoofdpersonen langzaam ouder en overleden, waardoor deze film de laatste poging werd voor hun stemmen om het ontbrekende deel in te vullen van een donkere geschiedenis die belangrijk is voor de loop van de nationale literatuur."
Datums en tijdschema's
Van 13 september 2024 Bij 14 september 2024
Reserveringen
07 67 22 45 66
Meer informatie
Bijeenkomst om 20.00 uur
