Arnaud ve Jean-Marie Larrieu, üç yıllık bir aradan sonra (müzikalleri Tralala 2021'de gösterime girdi), 14 Ağustos 2024'te sinemalarda gösterime girecek olan yeni filmleri Le Roman de Jim ile beyaz perdeye geri dönüyor. Film, Pierric Bailly'nin 2021 yılında P.O.L tarafından yayınlanan aynı adlı romanından uyarlandı.
Hikaye, 2000'li yılların başından günümüze kadar neredeyse 25 yılı kapsıyor. Fransa'nın ücra köşelerindeki otlaklarda, Jura'nın bir alt bölgesi olan Saint-Claude'da, mütevazı bir genç olan Aymeric(Karim Leklou), gözlerine kadar hamileliğe batmış olan Florence ile tanışır. Larrieus, genç, alternatif insanlar arasındaki bu buluşmanın şehvetini ve Laetitia Dosch'un karakterinin özel, belki de aşırı cüretkârlığını büyük bir hassasiyetle yakalıyor.
Aymeric kısa süre sonra evlendi ve doğal olarak Florence'ın yeni doğan oğlu Jim'in üvey babası oldu. Ve sonsuza dek mutlu mu yaşadılar? Ne yazık ki öyle olmaz, çünkü çocuğun biyolojik babası Christophe(Bertrand Belin) kişisel bir trajedinin ardından aile dengesini bozar. O andan itibaren bu sallantılı aile, bolca "paylaşılan babalık" ile aynı hızda işlemeye çalışacaktır.
Jim 'in söylediği türkü - tabii ki radyoda Souchon'un sesinden dinleyebilirsiniz - babalık gibi hassas bir konuya değiniyor olsa da, film çocuğun etrafındaki bu duygusal kalabalıktan garip bir şekilde etkilenmemize neden oldu, sanki her şey biraz sahte geliyormuş gibi. Bazıları kan bağı, bazıları da sevgi bağıyla bağlı olsa da, karakterler doğal olmayan bir şekilde ilk isimleriyle anılıyor ve hepsi de monoton bir ses tonuyla, neşe ya da hüzünden yoksun bir şekilde konuşuyor.
Sonuç çok tuhaf bir duygu, çünkü film duyguları esirgemese de, bu duygular burada kalbe dokunamayacak kadar kopuk bir şekilde ifade ediliyor. Neyse ki, artık büyümüş olan Jim'in Aymeric'in hayatına geri dönüşüne işaret eden filmin son çeyreği dokunaklı olmayı başarıyor.
