Cakarta'da 30 Temmuz 1977'de doğan Lola Amaria, kariyerine önde gelen Endonezyalı yönetmenlerle ve çeşitli Asya ortak yapımlarında çalışan bir oyuncu olarak başladı. İlk uzun metrajlı filmi BETINA (2006), Jogja-NETPAC Asya Film Festivali'nde NETPAC Ödülü'nü kazandı. İkinci uzun metrajlı filmi SUNDAY MORNING IN VICTORIA PARK (2009), 2010 Cinemanila Uluslararası Film Festivali'nde En İyi Güneydoğu Asya Filmi dalında aday gösterildi, Jogja-NETPAC Asya Film Festivali'nde Gümüş Hanoman Ödülü'nü kazandı ve Endonezya'nın Oscar eşdeğeri olan Festival Film Indonesia'da En İyi Kurgu dalında dokuz adaylık ve bir ödül aldı. Lola ayrıca Maya Ödülü'ne aday gösterilen Omnibus filmi SANUBARI JAKARTA'nın (2012) yönetmenliğini ve yapımcılığını üstlendi. Kulaksız Ülke'de (2014) güç politikaları ve seks, INERIE'de (2014) Endonezya'nın doğu adasındaki yüksek anne ölüm oranı, JINGGA'da (2016) engellilikle ilgili bir hikaye de dahil olmak üzere ülke çapında büyük beğeni toplayan filmlerin yapımcılığını ve yönetmenliğini yapmaya devam etti, LABUAN HATI'de (2017) Komodo takımadalarının güzelliğini, LIMA'da (2018) Pancasila'nın beş ilkesinin hikayesini ve son filmi 6. 9 saniye'de Endonezyalı örümcek kadın Aries Susanti'nin hikayesini ve tırmanış kariyerini anlatıyor.9 SECONDS (2019) ADLI FILMDE ANLATIYOR. EKSIL (2022) yönetmen olarak çektiği ilk belgesel.
Filmi, Sovyetler Birliği ve Çin'den kaçarak Avrupa ülkelerinde statüleri olmadan sürgüne zorlanan yüzlerce Endonezyalı öğrenciye bir saygı duruşu niteliğinde. On yıllar önce Hollanda, Çek Cumhuriyeti, İsveç, Almanya ve Endonezya arasında yer değiştirmiş olsalar da Lola Amaria, kaderlerini değiştiren olayları hatırlayabilmeleri ve kendilerini evlerinde hissetmenin bir yolunu bulabilmeleri için onlara bir ses veriyor.
Travma üzerine kurulu bir yaşam öyküsü, ulusal bir kimlik talep etme hakkı ve bir grup reddedilmiş entelektüel tarafından korunan bir dizi yürek parçalayıcı anı aracılığıyla evi tanımlama arayışı.
Lola Amaria şöyleaçıklıyor: "Benim için okul, bir zamanlar sınıflarında oturan her nesle korku aktarmayı başaran bir kurumdu. Ben de onlardan biriydim, 'kör' ve 'engelli'. İlkokulda her öğrencinin yılda bir kez 'Pengkhianatan G30S PKI' filmini izlemek zorunda kaldığını hatırlıyorum, bu film Endonezya Komünist Partisi'nin ne kadar kötü olduğunu anlatan bir propaganda filmiydi, çünkü bu parti hükümete karşı ayaklanmıştı ve kökten yok edilmesi gerekiyordu. O dönemde tüm Endonezyalı öğrenciler aynı psikolojik 'saldırıyı' yaşadı: ekranda gösterilen şiddet nedeniyle kitlesel korku. Gerçeği keşfederek bu duygularla mücadele etmek istedim. İlginç keşiflerimden biri, yeni Soeharto hükümetini tanımak istemeyen yurtdışındaki siyasi sürgünlerin hayatlarıydı. Tesadüfen, 2013 yılında, beni iki yıl boyunca araştırma yapmaya teşvik eden onlardan biriyle tanışma fırsatım oldu. Bu araştırmanın sonuçlarıyla 2015 yılında EKSIL film projesini başlatmaya karar verdim. Birçok gerçek gözlerimi ve zihnimi açtı. Bu belgesel aracılığıyla, araştırmam sırasında keşfettiklerimi ve bu filmin yapım sürecini paylaşarak, bu korku mirasıyla nasıl mücadele edilebileceğini kendi kuşağım da dahil olmak üzere kamuoyuyla paylaşmak istiyorum. Nadir arşiv görüntüleri, animasyonlu canlandırmalar ve sürgünlerin birinci elden anlatımları, nesiller boyunca aktarılan korkuları tetikleyen şiddet anıtını göstermeyi amaçlıyor. Filmin çekildiği yıllar boyunca, kahramanlar yavaş yavaş yaşlanıp hayata veda ettiler ve bu film, ulusal edebiyatın seyri açısından önemli olan karanlık bir tarihin eksik kalan kısmını onların sesleriyle tamamlamak için son bir girişim oldu."
Tarihler ve zaman çizelgeleri
İle ilgili 13 Eylül 2024 -Den 14 Eylül 2024
Rezervasyon
07 67 22 45 66
Daha fazla bilgi
Toplantı saat 8'de
