Για τη νέα του ταινία, Limonov, the Ballad, που συμμετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών 2024, ο Kirill Serebrennikov θέλησε να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής και του έργου τουEduard Limonov, διασκευάζοντας το βιβλίο Limonov του Emmanuel Carrère - ο οποίος εμφανίζεται επίσης ως κλείσιμο του ματιού σε μια σύντομη σκηνή. Σε αυτή τη χρονολογική βιογραφική ταινία που αφηγείται την ιστορία του από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως τον θάνατό του το 2020, η ταινία είναι ενοχλητική στο ότι εστιάζει σε ασήμαντες λεπτομέρειες, αποδυναμώνοντας τηνπολιτική πτυχή του ανθρώπου και των αγώνων του για το μεγαλύτερο μέρος της μισής ταινίας.
"Ούτε αντιφρονούντας ούτε σοβιετικός ", διορθώνει όταν του ζητείται να προσδιορίσει τον εαυτό του. Ο Limonov είχε χίλιες ζωές: εργάτης εργοστασίου, μπάτλερ, άστεγος, ποιητής, επιτυχημένος συγγραφέας, ταραξίας και στη συνέχεια, αργά στη ζωή του, ιδρυτής του Εθνικομπολσεβίκικου Κόμματος, που δικαίως κατακρίθηκε για τις θέσεις του στηνάκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Όμως ο Σερεμπρένικοφ προτιμά να χάνει χρόνο (ή να τον κερδίζει;) εστιάζοντας αντ' αυτού στο ζευγάρι που σχηματίζει ο συγγραφέας με ένα νεαρό μοντέλο, το οποίο κάνει συνέχεια σεξ, χωρίς κανένααφηγηματικό ενδιαφέρον.
Σε μήκος και πλάτος, ο Ρώσος σκηνοθέτης ζωγραφίζει το πορτρέτο ενός ανθρώπου ριζοσπαστικού και υπερβολικού από πολλές απόψεις, ενίοτε βίαιου (μετονομάζεται σε Limonov από τη χειροβομβίδα, στα ρωσικά), άδοξου αλλά καιεξαιρετικά εγωκεντρικού (μερικές φορές μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο), διαρκώς προκλητικού (υγιούς ή μη). Ενώ ο Ben Whishaw δίνει μια αληθινή ερμηνεία ως αυτός ο πολλαπλός χαρακτήρας, ο Serebrennikov είναι γνωστό ότι είναι πιο εμπνευσμένος και προσεκτικός στο θέμα του.
Μόνο όταν η ταινία φτάνει τελικά στηνπολιτική εμπλοκή του Limonov, κατά τη διάρκεια τηςκατάρρευσης της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, αποκτά ενδιαφέρον και ξεφεύγει από την μάλλον συνηθισμένη απεικόνιση ενός απλού Ρώσου πανκ που απολαμβάνει όλες τις απολαύσεις που προσφέρει η Δύση, με το ζωντανό - αν και όχι πρωτοποριακό - soundtrack των Velvet Underground. Μετά το Χάρκοβο, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι, επέστρεψε στη Ρωσία του Πούτιν, όπου το 2001 στάλθηκε σε μια αποικία στη Σιβηρία, όπου έμεινε για αρκετά χρόνια.
Αλλά και εδώ, ενώ ο Σερεμπρένικοφ δεν τον λυπάται και αναδεικνύει τις αμφίβολες θέσεις του (μεταξύ άλλων για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου), ο σκηνοθέτης φροντίζει να μην υπεισέλθει σε λεπτομέρειες για το πολιτικό του κόμμα, το οποίο θεωρείται ερυθρό-καφέ, και μόνο στο τέλος της ταινίας παίρνουμε μια γεύση από οποιαδήποτε υποψία κριτικής.
Για να μην αναφέρω μια μικρή λεπτομέρεια: πώς είναι δυνατόν η βιογραφία ενός ανθρώπου που πολέμησε κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να γυρίζεται στα αγγλικά; Ακόμα και όταν ο Λιμόνοφ ξαναβρίσκεται με τους γονείς του, δύο αγρότες από τη ρωσική επαρχία που μιλούν τέλεια αγγλικά, το 1989, μετά από χρόνια απουσίας. Παρά την ανήσυχη, δημιουργική σκηνοθεσία και την ερμηνεία του Ben Whishaw, το Limonov, η μπαλάντα είναι ένα έργο που στερείται ακεραιότητας.
Φεστιβάλ Καννών 2024: Όλα τα τελευταία νέα και πληροφορίες για την 77η διοργάνωση
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών επιστρέφει στην Κρουαζέτ για την 77η διοργάνωσή του από τις 14 έως τις 25 Μαΐου 2024. Κάντε κλικ εδώ για όλα τα τελευταία νέα και πληροφορίες! [Διαβάστε περισσότερα]
Φεστιβάλ Καννών 2024: Όλα τα τελευταία νέα και πληροφορίες για την 77η διοργάνωση
