Nick Cave: dat is nog eens een artiest die de tand des tijds met succes heeft doorstaan. Al meer dan 40 jaar heeft de Australische artiest zijn plaats gevonden in onze ideale discografie dankzij een onmiskenbaar genie, grenzeloze creativiteit en een talent waar velen jaloers op zijn. Na naam gemaakt te hebben met The Birthday Party, The Bad Seeds, als soloartiest, met Grinderman of met zijn trouwe medewerker Warren Ellis voor het album"Carnage", heeft Nick Cave ook meermaals naam gemaakt in de filmwereld. De Australische zanger, songwriter en componist is verantwoordelijk geweest voor een aantal soundtracks. Hiertoe behoren de"Peaky Blinders" serie, maar ook de films"The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford","Blonde" en, meer recent,"Back to Black".
Maar Nick Cave is ook zijn baritonstem, herkenbaar uit duizenden, zijn terugkerende, zelfs obsessieve lyrische thema's, waaronder dood, religie, liefde en geweld, en zijn aanstekelijke, ongelooflijk genereuze en fascinerende live-energie. Nick Cave één keer live zien is het risico nemen om het virus op te lopen, tot het punt dat je deze betoverende ervaring zo vaak mogelijk wilt herbeleven.
Dat is precies wat er gebeurde met de vele fans die kwamen opdagen voor het concert in deAccor Arena in Parijs op 17 november. Op zondagavond gaf de Australische artiest het allerlaatste concert van zijn Europese tournee, "The Wild God Tour". Een grote zaal voor de 67-jarige zanger - zijn grootste Parijse zaal tot nu toe - wat sommige fans jammer leken te vinden. Velen van hen hebben hem al in kleinere zalen kunnen zien: het Olympia in 1994, de Mutualité in 2004, het Casino de Paris in 2008, de Zénith de La Villette in 2013 en 2017 en de Salle Pleyel voor"Carnage" in 2021.
Voor zijn eerste concert in deAccor Arena was de zaal zondagavond uitverkocht. Er zijn natuurlijk vaste gasten en fans die er al lang zijn, maar ook de jongere generatie en veel buitenlanders, voornamelijk Engelsen.
Het was dan ook voor een bomvolle zaal in de Accor Arena dat Nick Cave & The Bad Seeds rond 20.50 uur hun opwachting maakten. Er stonden 6 muzikanten op het podium, waaronder zijn wapenbroeder, de getalenteerde Warren Ellis, Colin Greenwood van Radiohead en vier achtergrondzangeressen gekleed in gospelgewaden met lovertjes.
Zoals altijd was de dandy Nick Cave piekfijn gekleed: maatjasje, overhemd en stropdas, perfect gepoetste leren schoenen en zijn haar gladgestreken. De eerste noten van 'Frogs' galmden door de zaal. Het duurde niet lang voordat Nick Cave het podium met wraak overnam. Ongelooflijk charismatisch en dicht bij zijn publiek, ging de zanger snel naar zijn fans op de eerste rijen. De handen van de toeschouwers waren uitgestrekt naar de artiest, die niet aarzelde om ze aan te raken en ze hartelijk te schudden. De show was nog maar net begonnen en sommige fans hadden al ontzag voor de Nick Cave-tornado.
De zanger en The Bad Seeds volgden dit op met de single 'Wild God ', het gelijknamige nummer van hun laatste album, dat aanvoelt als een gospelnummer. Nick Cave improviseerde toen als een prediker en hamerde herhaaldelijk "Bring your spirit down ".
Maar de massa verandert geleidelijk en wordt veel meer rock en explosief, wanneer Nick Cave en zijn cohorten het onstuimige 'O Children ' zingen, waarbij Warren Ellis viool speelt terwijl hij op een stoel staat, gevolgd door het sensationele 'Jubilee Street '. Het nummer is afkomstig van zijn albumPush the Sky Away uit 2013 en gaat over een meisje dat Bee heet, aldus Nick Cave, die tijdens zijn concerten ook een formidabele verhalenverteller is, die zowel pijnlijke als tedere herinneringen deelt.
Na een paar noten op de piano verhoogt Nick Cave geleidelijk de temperatuur voordat hij explodeert van woede. Hij springt, springt en schreeuwt in zijn microfoon. Hij beweegt van de ene kant van het podium naar de andere, kijkt zijn fans recht in de ogen en wijst met zijn vinger naar hen. Nick Cave gooit zijn microfoon neer en het publiek raakt in trance. Vanaf dat moment werd het wilde beest losgelaten en de intensiteit bleef nog een tijdje voelbaar. Met reden vervolgde de band hun set met het uitstekende 'From Her to Eternity '. Ook hier greep Nick Cave de handen van het publiek op de eerste rijen vast en ging zelfs zo ver dat hij voorover boog en knielde op het podium. Nick Cave is veel meer dan alleen een zanger, hij is een van die zeldzame artiesten die zijn liedjes perfect belichaamt. Zijn hoekige gezicht grimast. Je ziet de woede en dan het lijden. " Cry, cry, cry ", herhaalt hij verschillende keren voor een geboeid en gefascineerd publiek. Velen van hen overhandigden hem zondagavond zelfs bloemen. Nick Cave kreeg zelfs een knuffel. "Ik weet niet wat dit is. Dat ben ik!" grapte hij.
Maar Nick Cave weet ook hoe hij in een paar seconden van woede naar tederheid naar melancholie kan gaan. Het bewijs daarvan vind je in de zachte noten van het ontroerende 'Long Dark Night ', gevolgd door het sublieme 'Cinnamon Horses '. Er is ook dat moment in de tijd met het aangrijpende 'Bright Horses ', waar de stem van Nick Cave, vermengd met die van de achtergrondzangers en Warren Ellis, wiegend in zijn stoel, ons raakt tot in de kern. We kunnen 'I Need You ' niet vergeten, solo gespeeld door Nick Cave op piano. Een nummer dat hij opdroeg aan zijn vrouw Susie, die in het publiek zat.
Maar het krachtige rockgeluid was al snel weer in volle gang, met twee oude nummers van Nick Cave & The Bad Seeds: 'Red Right Hand ', uit'Let Love In' (1994), en 'The Mercy Seat ' uit'Tender Prey' (1988). Er was niet veel meer nodig om de temperatuur in de Accor Arena te doen stijgen, tot het punt waarop Nick Cave zijn stropdas moest afdoen.
Nick Cave mag dan in het middelpunt van de belangstelling staan, maar Warren Ellis is net zo indrukwekkend. De Australische multi-instrumentalist, die al jaren in Frankrijk woont en zijn belasting in Frankrijk betaalt, zoals hij die avond grapte, heeft een onmiskenbare aanwezigheid vermengd met een veronderstelde nonchalance. En tussen Nick Cave en Warren Ellis is de medeplichtigheid overduidelijk en prachtig om te zien.
Voordat ze het podium verlieten, kozen Nick Cave & The Bad Seeds ervoor om "White Elephant ", afkomstig van"Carnage", ten gehore te brengen. Voor deze gelegenheid werden de achtergrondzangers uitgenodigd om van hun podium af te komen en vooraan het podium te staan, zodat ze zo dicht mogelijk bij het publiek stonden, naast Nick Cave, die er trots op was zo goed begeleid te worden op deze tour.
Onder luid applaus verliet de groep het podium. Maar de show was nog niet voorbij. Nick Cave en zijn cohorten keerden terug voor een eenmalige toegift van vier tracks. De set werd hervat met het onstuimige 'O Wow O Wow (How Wonderful She Is) ', opgedragen aan Anita Lane, voormalig lid van The Bad Seeds. Als eerbetoon aan de Australische songwriter, die in 2021 op 61-jarige leeftijd overleed, worden beelden geprojecteerd op het scherm achter op het podium, vergezeld van een geluidsextract waarin de stem van de artiest wordt herontdekt. Diep mooi en ontroerend.
Weer terug naar het verleden met het dynamische 'Papa Won't Leave You, Henry ', gevolgd door het niet te missen 'The Weeping Song '. Als een ware orkestleider stuurde Nick Cave een golf van opgeheven armen de pit in, die uitzinnig en ritmisch klapten. Ondertussen friemelde Warren Ellis, gewapend met zijn viool, in zijn stoel. De gemeenschap is totaal.
Na zoveel energie en zweet koos Nick Cave ervoor om deze flamboyante en memorabele 2,5 uur durende set af te sluiten met een solo piano-uitvoering van het sublieme 'Into My Arms '. Het publiek, nog steeds geboeid, zong mee met het refrein van "Into my arms, oh, Lord. Into my arms ". Nick Cave leek ontroerd en ontroerde ons op zijn beurt.
Het is met de prachtige teksten van dit opmerkelijke nummer dat de dichter Nick Cave besluit ons achter te laten, met dit collectieve gevoel van vreugde, verdriet en hoop, en dit woeste verlangen om Nick Cave & The Bad Seeds zo snel mogelijk live in Parijs te zien!
Setlist
FrogsWild GodSong of the Lake OChildren JubileeStreetFrom Her to EternityLong Dark NightCinnamon Horses TupeloConversionBright HorsesJoy INeed YouCarnageFinal Rescue AttemptRed Right HandThe Mercy SeatWhite Elephant
Herinnering OWow O Wow (Hoe wonderbaarlijk ze is)Papa zal je niet verlaten, HenryHet treurliedIn mijn armen
