Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024, είχα το προνόμιο να γίνω μάρτυρας μιας ιστορικής στιγμής: της επαναλειτουργίας της Παναγίας των Παρισίων. Μετά από πέντε χρόνια αναμονής, ο καθεδρικός ναός αναγεννήθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Η ετυμηγορία; Μια βραδιά συγκίνησης στα όρια του μεγαλειώδους, μια τέλεια ισορροπία μεταξύ του ιερού και του θεαματικού.
Στο εσωτερικό του, ο καθεδρικός ναός είναι ένα κόσμημα. Η λάμψη του αψεγάδιαστου λευκού, τα βιτρό παράθυρα στα οποία κυριαρχεί ένα βαθύ μπλε, οι ξύλινες καρέκλες με τις μοντέρνες καμπύλες τους, στις οποίες είναι χαραγμένο το "ND"... Κάθε λεπτομέρεια αποπνέει αναγέννηση.
Η ακουστική, εν τω μεταξύ, είναι εξαιρετική.Η παρέλαση των καλεσμένων προσθέτει στην ένταση της στιγμής. Ο Νικολά Σαρκοζί και η Κάρλα Μπρούνι πρωτοστατούν, και όταν εισέρχεται ο Volodymyr Zelenski, υπάρχει ένα standing ovation. Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τραμπ διασχίζει τη σκηνή υπό δειλά χειροκροτήματα.
Όλα ξεκινούν με τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων να χτυπούν, σαν να ξυπνούν τις φορτωμένες με μνήμες πέτρες. Έξω, ο σεβασμιότατος Laurent Ulrich απευθύνεται στον καθεδρικό ναό για την τελετή ανοίγματος των θυρών. Χτυπά τρεις φορές το μασίφ ξύλο με το μπράτσο του, και η χορωδία ινδονίζει μια κρυστάλλινη ψαλμωδία που κυριολεκτικά με ξεπέρασε. Με το τρίτο χτύπημα, οι πόρτες ανοίγουν. Σιωπή στο εκκλησίασμα. Η μαγεία συμβαίνει.
Εδώ εισέρχονταιο Εμανουέλ και η Μπριζίτ Μακρόν μαζί μετην Αν Ινταλγκό, για να κλείσουν το VIP μπαλέτο. Μόλις εγκαταστάθηκαν, προβλήθηκε μια αναδρομική ταινία που δείχνει τα γεγονότα που πέρασε η Παναγία των Παρισίων από την πυρκαγιά του 2019 μέχρι την αναγέννησή της. Δυνατά χειροκροτήματα, διακριτικά δάκρυα. Οι πυροσβέστες του Παρισιού, οι πραγματικοί ήρωες αυτής της επικής ιστορίας, έλαβαν επίσης ένα επάξιο χειροκρότημα όρθιοι όταν πήραν τις θέσεις τους.
Και μετά ήταν και η μουσική. Το βιολί και το βιολοντσέλο του Gautier και του Renaud Capuçon αντηχούσαν στην απεραντοσύνη του κυρίως ναού. Τη μεγαλειώδη ερμηνεία τους ακολούθησε ο πανηγυρικός λόγος του προέδρου Μακρόν, που σφράγισε τη στιγμή με σοβαρότητα και ελπίδα.
Τέλος, αρχίζει η πομπή. Τα λάβαρα των παρισινών αγίων, σχεδιασμένα από τον Jean-Charles de Castelbajac, παρελαύνουν αρμονικά με τη σχεδόν επική χορωδία. Κάθε λάβαρο, είτε φέρει το όνομα "Sacré-Cœur de Montmartre" είτε "Saint Denis de La Chapelle", είναι μια ωδή στην ιστορία του Παρισιού. Εδώ είναι που κάνει την εμφάνισή του ο αρχιεπίσκοπος, ντυμένος με μια αριστοτεχνική κάπα και μίτρα σχεδιασμένη από τον Jean-Charles de Castelbajac (ένα φανταχτερό νεύμα μόδας που δεν περνά απαρατήρητο).
Αλλά μια από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές ήταν αναμφίβολα η ευλογία και η αφύπνιση του εκκλησιαστικού οργάνου. Μετά από κάθε επίκληση του αρχιεπισκόπου (οκτώ συνολικά), το όργανο ανταποκρίνεται με δυνατούς αυτοσχεδιασμούς, σαν να διακηρύσσει δυνατά και καθαρά την επιστροφή του.
Πριν φύγω από τον καθεδρικό ναό, μια τελευταία ματιά στην Παναγία της Στήλης, που σώθηκε ως εκ θαύματος από τη φωτιά, και η συγκίνηση με κατακλύζει για τελευταία φορά. Αλλά δεν έχει τελειώσει ακόμα! Έξω, μας περιμένει ένα νέο θέαμα: ένα σόου ήχου και φωτός που ατενίζω από τη γέφυρα Cardinal Lustiger. Λυρικά τραγούδια ανοίγουν την παράσταση, ακολουθούμενα από τη βελούδινη φωνή της Clara Luciani στο "La Romance de Paris". Ένα πραγματικό χάδι για τα τύμπανα. Και μετά, έκπληξη, έκπληξη: ο Pharrell Williams καταφθάνει με το θρυλικό "Happy", και το μεταδοτικό του χιούμορ για να κάνει τους πάντες στο Παρίσι να χορέψουν. Τέλος, ο Michael Canitrot κλείνει τη βραδιά με ένα electro set που συνοδεύεται από φωτεινές προβολές που υποβόσκουν στην πρόσοψη. Πρόκειται για μια οπτική και ακουστική συντριβή!
Καθώς έφευγα, ευγνώμων και γεμάτος αστέρια στα μάτια μου, ένα πράγμα ήταν σίγουρο: αυτή η βραδιά ήταν μια πραγματική γιορτή, ένα κύμα ενότητας και ομορφιάς που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Η Παναγία των Παρισίων είχε αναστηθεί, έτοιμη να φωτίσει το Παρίσι για άλλα χίλια χρόνια... τουλάχιστον!
