Βιαστικοί, ανυπόμονοι, λίγο γκρινιάρηδες: οι Παριζιάνοι δεν έχουν αλλάξει εδώ και αιώνες. Αν σήμερα τους ακούμε να φωνάζουν "Δεν πρόκειται να περιμένουμε εκατόν επτά χρόνια!" για να εκφράσουν την ενόχλησή τους, η φράση αυτή έχει τις ρίζες της σε ένα επεισόδιο τόσο ιστορικό όσο και σκονισμένο: την κατασκευή της Παναγίας των Παρισίων.
Αναδρομή στο 1163: ο πρώτος λίθος τοποθετείται και ο καθεδρικός ναός αρχίζει να υψώνεται... αργά. Πολύ αργά, στην πραγματικότητα. Θα χρειαστούν σχεδόν δύο αιώνες για να φτάσει το κτίριο στο μεγαλείο του, ένας μαραθώνιος γεμάτος παγίδες: αρχιτεκτονικές προκλήσεις, πολιτικές συγκρούσεις, οικονομικά προβλήματα, αλλαγή διαχειριστών του χώρου κ.λπ. Ωστόσο, τα περίφημα 107 χρόνια στην καρδιά της έκφρασης αναφέρονται στις κύριες φάσεις των εργασιών που ολοκληρώθηκαν το 1270, αφήνοντας ήδη τους κατοίκους στο τέλος της διαδρομής τους.
Αντιμέτωποι με δεκαετίες σφυροκοπήματος και σκόνης, ο θρήνος των Παριζιάνων, που βαρέθηκαν αυτό το ατελείωτο εργοτάξιο, έδωσε το έναυσμα για αυτή την καυστική φράση: "Δεν πρόκειται να περιμένουμε 107 χρόνια!", μια συλλογική κραυγή από καρδιάς που έγινε εμβληματική τηςγαλλικής ανυπομονησίας.
Έτσι οι Παριζιάνοι περίμεναν. Για πολύ καιρό. Αλλά ας το παραδεχτούμε, το μεγαλείο της Παναγίας των Παρισίων αξίζει μερικούς αιώνες υπομονής... ακόμα και για όσους βιάζονται!
