Το Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 1257 ιδρύθηκε στο Παρίσι ένα από τα παλαιότερα κολέγια της Γαλλίας: η Σορβόννη. Από τον 12ο αιώνα και μετά, μια σειρά από μοναστικά ιδρύματα υψηλού κύρους συγκεντρώθηκαν φυσικά στο βουνό Saint-Geneviève, στη σημερινή Λατινική συνοικία της πρωτεύουσας, ενθαρρύνοντας την εμφάνιση σημαντικής πνευματικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Αυτή ήταν η αρχή της ανάπτυξης και της επιρροής του Πανεπιστημίου του Παρισιού, το οποίο συνέβαλε στην καθιέρωση της πόλης ως πρωτεύουσας της Γαλλίας.
Η επιτυχία αυτών των νέων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων οδήγησε σύντομα στην ανάγκη για μια νέα , πιο δομημένη οργάνωση. Έτσι, το 1200, ο βασιλιάς Φίλιππος Αύγουστος αποφάσισε να αναγνωρίσει επίσημα το Πανεπιστήμιο του Παρισιού, εξασφαλίζοντας έτσι αποδεκτές συνθήκες διαβίωσης για τους καθηγητές και τους φοιτητές στα κολέγια και εξασφαλίζοντας ότι η μάθησή τους αναγνωριζόταν με την απονομή διπλωμάτων στο τέλος των σπουδών τους, το κλειδί για τηνκοινωνική κινητικότητα προς τα πάνω.
Από τότε, οι καθηγητές και οι φοιτητές συγκεντρώνονταν σε μια ενιαία κοινότητα γνωστή ως universitas, η οποία διέπεται από κοινούς κανόνες. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1231, η βούλα Parens Scientiarum του Πάπα Γρηγορίου Θ' επιβεβαίωσε τηναυτονομία του Πανεπιστημίου, το οποίο έλαβε σφραγίδα με την επιγραφή Universitatis magistorum et scolarium parisiensium (δηλαδή "Όλοι οι δάσκαλοι και οι φοιτητές του Παρισιού").
Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα παρισινά σχολεία προσέφεραν διάφορες βαθμίδες υπαίθριας εκπαίδευσης σε μαθητές από τα 4 έθνη - τη Γαλλία, την Πικαρδία, τη Νορμανδία και την Αγγλία : το baccalauréat, με μαθήματα γραμματικής, διαλεκτικής και ρητορικής- το licence, με μαθήματα αριθμητικής, γεωμετρίας, αστρονομίας και μουσικής- και τέλος το διδακτορικό, με μαθήματα ιατρικής, κανονικού δικαίου και κυρίως θεολογίας, της "βασίλισσας των επιστημών".
Το 1253, ο Ρομπέρ ντε Σορβόν, εφημέριος και εξομολογητής του Γάλλου βασιλιά Saint-Louis (Λουδοβίκος Θ' ), ίδρυσε ένα νέο κολέγιο στο Mont Sainte-Geneviève, στην οδό Coupe-Gueule, το οποίο θα γινόταν η Σορβόννη μετά την επιβεβαίωση από τον βασιλιά την 1η Σεπτεμβρίου 1257. Παρόμοια με άλλα παρισινά ιδρύματα, το Collège de Sorbon ξεχώριζε ωστόσο για την έμφαση που έδινε στη διδασκαλία της θεολογίας και τη μελέτη της θρησκείας, γεγονός που το κατέστησε γρήγορα ένα από τα κύρια κολέγια της Θεολογικής Σχολής, μαζί με το Collège de Navarre, το Collège du Cardinal Lemoine και το Collège des Cholets.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Σορβόννη στέγαζε και φρόντιζε περίπου είκοσιάπορους φοιτητές, οι οποίοι μπορούσαν να παρακολουθούν τα μαθήματα δωρεάν, καθώς και περίπου εκατό επισκέπτες που πλήρωναν και αναγνώστες που είχαν την άδεια να συμβουλεύονται τη βιβλιοθήκη. Δεχόμενη πλούσιους και φτωχούς φοιτητές, χωρίς καμία γεωγραφική ή οικογενειακή διάκριση, αλλά με βάση τηνπνευματική αριστεία, η Σορβόννη καθιερώθηκε γρήγορα ως ένα ίδρυμα της ελίτ, όπου υπερίσχυαν οι έννοιες τηςισότητας, της ηθικής, της συλλογικότητας και της ακαδημαϊκότητας, οι οποίες αντικατοπτρίζονται στο λατινικό σύνθημα της σχολής Vivere socialiter et collegialiter et moraliter et scholariter.
Μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα, το Πανεπιστήμιο του Παρισιού θεωρούνταν το μεγαλύτερο πολιτιστικό και επιστημονικό κέντρο της Ευρώπης, προσελκύοντας σχεδόν 20.000 φοιτητές. Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, έγινε το λίκνο του ανθρωπισμού, χάρη στην ποιότητα της διδασκαλίας του και τον πλούτο των βιβλιοθηκών του, οι οποίες ήταν δεύτερες μετά την Παπική Βιβλιοθήκη. Το 1469, το πρώτο τυπογραφείο της Γαλλίας εγκαταστάθηκε στα υπόγεια της Σορβόννης.
Το 1622, η Σορβόννη αναβαθμίστηκε και διευρύνθηκε από τον αρχιτέκτονα Jacques Lemercier με την προτροπή του καρδινάλιου de Richelieu, ο οποίος είχε διοριστεί διευθυντής του Πανεπιστημίου του Παρισιού αφού είχε φοιτήσει και ο ίδιος εκεί. Εγκαταλείποντας τον γοτθικό ρυθμό υπέρ ενός πιο κλασικού ρυθμού, η Σορβόννη διπλασιάστηκε σε μέγεθος και πρόσθεσε ένα νέο παρεκκλήσι για να στεγάσει τον τάφο του καρδινάλιου ντε Ρισελιέ, σύμφωνα με την επιθυμία του- ένας τάφος που βρίσκεται ακόμη και σήμερα στον χορό του παρεκκλησίου.
Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Διαφωτισμού, το κολέγιο εκκοσμικεύτηκε με την παρουσία πολλών μεγάλων μεταρρυθμιστών και υπό την επίδραση της επιστημονικής προόδου και ενός νέου κριτικού και φιλοσοφικού πνεύματος. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, το Πανεπιστήμιο του Παρισιού προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα. Σε αντίποινα, οι σχολές της Σορβόννης έκλεισαν το 1791.
Μόλις το 1806 ο Ναπολέων επανίδρυσε τοαυτοκρατορικό πανεπιστήμιο και, το 1896, δημιούργησε πέντε σχολές - θεολογίας, θετικών επιστημών, λογοτεχνίας, νομικής και ιατρικής - με τη Σορβόννη να γίνεται έδρα των τριών πρώτων, καθώς και πρυτανεία της Ακαδημίας των Παρισίων.
Η Νέα Σορβόννη , που ανοικοδομήθηκε και πάλι υπό την Τρίτη Δημοκρατία, έγινε το Μάιο του 1968 τόπος φοιτητικών διαδηλώσεων , που οδήγησαν στη διάλυσή της και στην αναδιοργάνωση του Πανεπιστημίου σε διάφορα αυτόνομα πανεπιστήμια, με τη δημιουργία του Πανεπιστημίου Paris 1 Panthéon-Sorbonne το 1970.
Εκμεταλλευτείτε τις Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2021 (Journées du Patrimoine 2021 ) για να πατήσετε το πόδι σας σε αυτόν τον θρυλικό χώρο! Στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου, η Σορβόννη θα σας ανοίξει τις πόρτες της με μια συναυλία από την Orchestre et Chœur des Universités de Paris.
Για να μάθετε περισσότερα, κάντε κλικ εδώ:
Θέση
Πανεπιστήμιο της Σορβόννης
15-21 Rue de l'École de Médecine
75006 Paris 6
Περισσότερες πληροφορίες
Εικονογραφίες : Επικεφαλίδα: Vue et Perspective de la Chapelle et Maison de Sorbonne, Jean Marot, Musée Carnavalet Vue et Perspective de l'Eglise de la Sorbonne, Adam Pérelle, Musée Carnavalet La Cour de l'ancienne Sorbonne, Maurice Emmanuel Lansyer, Musée Carnavalet Façade nord de la cour de La Sorbonne, Paul Dujardin, Musée Carnavalet Paris Œdipe-Roi dans la cour de la Sorbonne, Charles Joseph Antoine Lansiaux, Musée Carnavalet
