Op zaterdag 7 december 2024 had ik het voorrecht getuige te zijn van een historisch moment: de heropening van de Notre-Dame de Paris. Na vijf jaar wachten werd de kathedraal in al haar pracht en praal herboren. Het oordeel? Een avond vol emotie die grenst aan het sublieme, een perfecte balans tussen het heilige en het spectaculaire.
Binnen is de kathedraal een juweel. De schittering van het smetteloze wit, de glas-in-loodramen gedomineerd door diepblauw, de houten stoelen met hun moderne rondingen gegraveerd met "ND"... Elk detail straalt renaissance uit.
De akoestiek is buitengewoon ende parade van gasten draagt bij aan de intensiteit van het moment. Nicolas Sarkozy en Carla Bruni gaan voorop en als Volodymyr Zelenski binnenkomt, is er een staande ovatie. Donald Trump komt daarentegen op een timide applaus over het podium.
Het begon allemaal met het luiden van de klokken van de Notre-Dame, als om de met herinneringen beladen stenen wakker te schudden. Buiten sprak Monseigneur Laurent Ulrich de kathedraal toe voor het ritueel van het openen van de deuren. Hij slaat drie keer met zijn stok op het massieve hout en het koor intoneert een kristalhelder gezang dat me letterlijk te boven gaat. Bij de derde slag gaan de deuren open. Stilte in de congregatie. De magie gebeurt.
Hier komenEmmanuel en Brigitte Macron samen metAnne Hidalgo binnen om het VIP-ballet af te sluiten. Zodra ze zich geïnstalleerd hadden, werd een retrospectieve film getoond die de gebeurtenissen toont die de Notre-Dame heeft doorgemaakt sinds de brand in 2019 tot de wedergeboorte. Luid applaus, discrete tranen. De Parijse brandweerlieden, de echte helden van dit epische verhaal, kregen ook een welverdiende staande ovatie toen ze plaatsnamen.
En dan was er nog de muziek. De viool en cello van Gautier en Renaud Capuçon weerklonken in de immensiteit van het schip. Hun sublieme optreden werd gevolgd door de plechtige toespraak van president Macron, die het moment onderstreepte met ernst en hoop.
Eindelijk begint de processie. De banieren van de Parijse heiligen, ontworpen door Jean-Charles de Castelbajac, marcheren in harmonie met het bijna epische koor. Elk vaandel, of het nu de naam "Sacré-Cœur de Montmartre" of "Saint Denis de La Chapelle" draagt, is een ode aan de geschiedenis van Parijs. Hier maakt de aartsbisschop zijn opwachting, gekleed in een meesterlijke koorkap en mijter van Jean-Charles de Castelbajac (een flitsende modeknipoog die niet onopgemerkt blijft).
Maar een van de meest memorabele momenten was ongetwijfeld de zegening en het weer tot leven wekken van het orgel. Na elke aanroeping van de aartsbisschop (acht in totaal) reageerde het instrument met krachtige improvisaties, alsof het luid en duidelijk zijn terugkeer verkondigde.
Voordat ik de kathedraal verlaat, werp ik nog een laatste blik op de Maagd van de Pilaar, die op miraculeuze wijze uit de brand werd gered, en de emotie overvalt me nog een laatste keer. Maar het is nog lang niet voorbij! Buiten wacht ons een nieuw spektakel: een klank- en lichtshow die ik aanschouw vanaf de Kardinaal Lustigerbrug. Lyrische liedjes openen de show, gevolgd door de fluwelen stem van Clara Luciani in "La Romance de Paris". Een echte streling voor de trommelvliezen. En dan, verrassing, verrassing: Pharrell Williams komt met zijn legendarische "Happy" en zijn aanstekelijke goede humeur om iedereen in Parijs aan het dansen te krijgen. Tot slot sluit Michael Canitrot de avond af met een elektroset vergezeld van lichtprojecties die de gevel sublimeren. Het is een visuele en auditieve knaller!
Toen ik wegging, dankbaar en vol sterretjes in mijn ogen, was één ding zeker: deze avond was een echt feest, een golf van eenheid en schoonheid die in mijn geheugen gegrift zal blijven. De Notre-Dame was herrezen, klaar om Parijs nog duizend jaar te verlichten... tenminste!
