Dit jaar viert de ringweg rond Parijs alweer zijn 50e verjaardag! Deze grote stedelijke snelwegrond de hoofdstad was niet altijd een weg en heeft een nogal trieste geschiedenis, die nauw verbonden is met de evolutie van de Parijse samenleving en haar verstedelijking. De lijnen van de huidige ringweg, die werden aangelegd om de stad te beschermen, waren decennialang de thuisbasis van het armste deel van de bevolking, degenen die geen huis konden vinden in Parijs of in de aangrenzende buitenwijken, waar de prijzen al te hoog waren.
Vestingwerken uit 1850, 250 meter breed en bijna 35 kilometer lang, bakenden een militaire zone af om de stad te beschermen. Tegelijkertijd begon de stad te veranderen en te moderniseren, dankzij het werk van Haussmann, aan wie we deze kenmerkende architectuur te danken hebben. Als gevolg hiervan stegen de huizenprijzen en verhuisde de arbeidersklasse naar de buitenwijken. Maar de armste arbeiders konden het zich ook niet veroorloven om daar te gaan wonen en werden gedwongen om in wat toen de"Zone" werd genoemd te gaan wonen.
Dit zijn onder andere voddenrapers, vuilnismannen, straatventers en slijpers. De Zone, die als ongezond en nogal gevaarlijk wordt beschouwd, is geen prettige plek om te wonen en er zijn veel criminelen actief, zoals de Apaches. Hoewel er regelgeving nodig was om de situatie aan te pakken, koos de overheid er na de Eerste Wereldoorlog voor om het gebied te herontwikkelen.
Het eerste idee, om van de ringweg een natuurgebied te maken om Parijs te helpen ademen, mislukte en pas na de Tweede Wereldoorlog won het idee van een stadssnelweg terrein in de hoofden van de mensen, in een poging om de verkeersopstoppingen te verlichten. In de jaren 1960 werd een groot project uitgevoerd en de zone verdween geleidelijk, tot 1973, toen Pierre Messmer, premier onder Pompidou, de ringweg inaugureerde.
Maar dit verhaal drukte zijn stempel op het tijdperk en de term"zonards" is deel blijven uitmaken van het vocabulaire, soms gebruikt in liedjes, wat een algemene minachtende houding ten opzichte van de buitenwijken impliceert.
