Op 14 augustus 1910 werd in het 9e arrondissement van de hoofdstad een van de meest illustere fotografen van Parijs en haar inwoners geboren.
Willy Ronis werd op 14 augustus 1910 aan de voet van de Butte Montmartre geboren in een familie van muziekliefhebbers, als dochter van een Litouws-Joodse pianiste die de pogroms van het Russische Rijk was ontvlucht, en een Joodse vader die uit Oekraïne was geëmigreerd en als retoucheur in de fotografie werkte. Voor zijn 15e verjaardag kreeg hij van zijn vader zijn eerste camera, ook al wilde de kleine Willy nog steeds muziekcomponist worden.
Het was een belangrijke gebeurtenis in het leven van Willy Ronis, die door de straten van Parijs begon te zwerven en momenten uit het leven van Parijzenaars op film vastlegde , met een bijzondere interesse voor het werk van Brassaï, Pierre Boucher en Rogi André.
Na zijn terugkeer uit militaire dienst raakte Willy Ronis geïnteresseerd in politiek en sociale strijd, net toen het Front Populaire de parlementsverkiezingen van 1936 won. Hij volgde hartstochtelijk de demonstraties van de arbeiders en maakte er enkele opvallende foto's van voor het tijdschrift Regards.
Zijn enthousiasme voor de wereld van de arbeiders bleef hem zijn hele leven bij en hij documenteerde de stakingen in de Citroën-fabrieken aan de Quai de Javel in 1938 - waaruit hij het beroemde portret van vakbondsvrouw Rose Zehner tekende - en die in de mijnen van Saint-Étienne in 1948, evenals die bij Renault in Billancourt in 1950. Tegelijkertijd sloot hij zich aan bij deAssociation des écrivains et artistes révolutionnaires (Vereniging van Revolutionaire Schrijvers en Kunstenaars ) met zijn vriend, de fotograaf Henri Cartier-Bresson, en werd hij lid van de Franse Communistische Partij in 1945.
Na de dood van zijn vader in 1935 en de verkoop van zijn vaders fotostudio, wendde Willy Ronis zich tot de fotojournalistiek, met als eerste opdrachten voor de SNCF en het Commissariat au Tourisme. Maar toen het Vichy-regime in 1940 aan de macht kwam, werd hij gedwongen de hoofdstad te ontvluchten. Willy Ronis weigerde als jood te worden geclassificeerd en de gele ster te dragen, stak clandestien de demarcatielijn over en dook onder in de vrije zone, in Nice, Cannes en vervolgens in de Vaucluse.
Toen de oorlog eenmaal voorbij was, sloot hij zich aan bijAgence Rapho en de grote fotografen van die tijd, onder leiding van Brassaï en Doisneau, reisden door Europa voor een reeks reportages en werkten samen met een aantal tijdschriften, waaronder het Amerikaanse Life. Maar net als het agentschap Rapho, dat hij in 1955 verliet, beëindigde Willy Ronis zijn samenwerking met Life, omdat hij weigerde dat zijn fotografisch werk werd geretoucheerd en ontdaan van zijn oorspronkelijke betekenis.
Gedurende zijn hele carrière als fotograaf gaf deze liefhebber van Parijs en speerpunt van de humanistische beweging in de naoorlogse fotografie de voorkeur aan opnamen die op het moment zelf werden gemaakt, zonder enscenering, en gokte hij op toeval, onzekerheid en de toevalligheden van het leven.
In Parijs, in de volkswijken Belleville en Ménilmontant, maakte hij veel van zijn meest poëtische en tedere werk, met bijzondere aandacht voor scènes uit het dagelijks leven van Parijzenaars, jong en oud, ter plekke vastgelegd, en momenten van volksjubel .
Willy Ronis, getroffen door artritis, stopte in 2002 met fotograferen en stierf, bijna honderd jaar oud, op 12 september 2009 in zijn geliefde Parijs.
Plaats
Montmartre
Montmartre
75018 Paris 18
Meer informatie
Foto's: Les amoureux de la Bastille, Parijs, 1957 Le bateau-mouche, Parijs, 1949 Le petit parisien, Parijs, 1952 © Ministère de la Culture - Médiathèque de l'architecture et du patrimoine, dist. RMN-GP, schenking Willy Ronis
