Midden in de zomer van 1465 zorgde een ware revolutie voor verlichting in het leven van de Parijzenaars. Op 4 juli van dat jaar werd een verordening aangenomen die de installatie van lantaarns in de straten van Parijs verplicht stelde. Eenvoudige kaarsen, geplaatst in bescheiden lantaarns, begonnen de donkere en gevaarlijke straten van de Franse hoofdstad te verlichten.
Het is interessant om te beseffen hoezeer deze maatregel, hoewel rudimentair naar hedendaagse maatstaven, het leven van de Parijzenaars heeft veranderd. Voorheen maakte het vallen van de avond de stad stil en zelfs gevaarlijk, met straten vol dieven. Boileau 's woorden in zijn zesde satire illustreren perfect de situatie in die tijd:
"Het meest rampzalige en minst bezochte bos is, tegen de prijs van Parijs, een plaats van veiligheid. Wee degene die door een onvoorziene omstandigheid iets te laat in de bocht van een straat belandt."
De komst van de lantaarns veranderde dat alles, waardoor de Parijse nacht een veiligere, minder angstaanjagende ervaring werd. Het was een periode van grote veranderingen voor de stad, ondanks de weerstand en moeilijkheden die men ondervond bij het toepassen van de nieuwe regels.
De Kroniek van Lodewijk XI vermeldt: "Op woensdag 4 juli werd op de kruispunten van Parijs gepubliceerd en bekend gemaakt dat elk hotel in de stad 's nachts een lantaarn en een brandende kaars in het raam moest hebben en dat elk huishouden met een hond deze op straffe van een boete in huis moest opsluiten. Ondanks het belang van deze verordening werd deze niet volledig nageleefd.
Toch markeerde deze eerste stap in de richting vanopenbare verlichting het begin van een reeks maatregelen om de veiligheid van stadsbewoners te verbeteren. Latere initiatieven in 1524 en 1526 probeerden nog strengere regels voor straatverlichting in te voeren, als reactie op de onrust die werd veroorzaakt door bendes dieven, bekend als "kwajongens", die op voorbijgangers aasden en gebruik maakten van de dekking van de duisternis om hun misdaden te plegen.
De belangrijkste verandering kwam waarschijnlijk in 1558, toen de Raadskamer de installatie van een verlichte falot op elke straathoek voorschreef, van 10 uur 's avonds tot 4 uur 's ochtends. Dit was een grote stap voorwaarts in de ontwikkeling van openbare verlichting in Parijs.
De Parijzenaars zagen echter pas echt een verbetering in de 18e eeuw. In 1744 werd de galmende lantaarn (olielamp en zilveren reflector) uitgevonden, maar pas in 1766 werd de lantaarn van Monsieur Bourgeois de Chateaublanc gekozen om de straten van Parijs mee uit te rusten. In die tijd, bij gebrek aan trottoirs, werden ze boven de straten opgehangen of om de 50 meter aan beugels opgehangen.
In 1881 werd in Parijs de eerste Internationale Tentoonstelling van Elektriciteit gehouden. Dit evenement, gesteund door ingenieurs en financiers, werd een groot succes.
In 1900, op de Wereldtentoonstelling, werd Parijs de "Lichtstad". Het was een marketingstrategie, een manier om zichzelf te promoten en te onderscheiden. Tegen die tijd had Parijs andere steden ingehaald op het gebied van verlichting, zoals New York, dat al elektrische verlichting had. De stad fonkelde van het licht, een herinnering dat in Parijs de eerste pogingen tot moderne elektrische verlichting werden gedaan.
Vandaag de dag is het gemakkelijk om dit af te doen als een kleine technologische vooruitgang. In die tijd was het echter een revolutie die niet alleen het leven van de Parijzenaars verlichtte, maar ook hun veiligheid vergrootte en hen in staat stelde om ook na het vallen van de avond hun dagelijkse bezigheden uit te voeren.
Het verhaal van de Parijse lantaarns is meer dan een anekdote; het is een getuigenis van de geleidelijke evolutie van de maatschappij naar een veiliger en beter georganiseerd nachtleven. Dit initiatief veranderde het leven van de Parijzenaars en gaf hen een vorm die we vandaag de dag herkennen als typisch stedelijk en modern.
