Les Fines Gueules, γαλλική κουζίνα με χαρακτήρα, σε απόσταση αναπνοής από το Bourse

Αν και η κούρσα για το άνοιγμα νέων εστιατορίων στο Παρίσι φαίνεται ασταμάτητη, πράγμα που δεν μας δυσαρεστεί, καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι μερικές φορές τα καλύτερα κονφιοτάκια φτιάχνονται σε παλιές κατσαρόλες. Εδώ και 17 χρόνια, ντόπιοι εργαζόμενοι και γευσιγνώστες συναντιούνται στο Les Fines Gueules, ένα εστιατόριο της γειτονιάς που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.

Κατά την είσοδο, είναι σύνηθες να σφίγγετε το χέρι ή να δίνετε ένα φιλί στο μάγουλο - εξαρτάται από εσάς - και να μιλάτε με το μικρό σας όνομα. Πρέπει να πούμε ότι οι ιδιοκτήτες ξέρουν πώς να σας κάνουν να αισθάνεστε άνετα από την πόρτα κιόλας. Οι πολλοί θαμώνες έχουν το αγαπημένο τους τραπέζι και δεν χρειάζεται να περιμένετε πολύ για να δείτε ένα μικρό ποτήρι λευκό στον παλιομοδίτικο πάγκο από ψευδάργυρο, τοποθετημένο εκεί με ένα χαμόγελο γνώσης.

Το ίδιο το κτίριο, σχεδιασμένο από τοναρχιτέκτονα Jules Hardouin Mansart τον 17ο αιώνα, μαρτυρά μια περασμένη εποχή, ενώ το δαιδαλώδες εστιατόριο αποκαλύπτεται σαν ένας λαβύρινθος από τούβλα και ακατέργαστους πέτρινους τοίχους. Το μπαρ από ψευδάργυρο, πίσω από το οποίο στέκεται ένας υπέροχος κόφτης Berkel του 1947, φιλοξενεί ψηλές καρέκλες για γρήγορα γεύματα και τη φλυαρία των πελατών που έχουν έρθει για να ξεσπάσουν τα συναισθήματά τους και που βρίσκουν πάντα ένα προσεκτικό αυτί, ακόμη και κατά τη διάρκεια των πυροβολισμών - το εστιατόριο είναι γεμάτο μέχρι τα δοκάρια το μεσημέρι και οι κρατήσεις φαίνονται πιο απαραίτητες από ποτέ.

Κάτω από την κύρια τραπεζαρία και στον επάνω όροφο υπάρχουν δύο πιο οικεία δωμάτια, ιδανικά για παρέες φίλων. Οι δύο εστιάτορες πίσω από το Les Fines Gueules είναι επίσης φίλοι. Ο ένας είναι ο Arnaud Bradol, ο οποίος ανέλαβε το μπιστρό το 2006 κατόπιν συμβουλής του φίλου του κρεοπώλη Hugo Desnoyer- ο άλλος είναι ο Franck Barbodin, ο οποίος εντάχθηκε στην επιχείρηση τρία χρόνια αργότερα. Ο ένας είναι υπεύθυνος για τα όμορφα σκαλιστήρια, ο άλλος για την τραπεζαρία.

Στην πραγματικότητα, το κρασί είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του εστιατορίου, με σχεδόν 20.000 φιάλες και 1.000 αναφορές να περιμένουν υπομονετικά στη θολωτή κάβα, μια πραγματική σπηλιά του Ali Baba, από τα must-haves μέχρι τις σπάνιες ετικέτες, από βιοδυναμικά κρασιά μέχρι εσοδείες από όλες τις περιοχές της Γαλλίας χωρίς να λείπει ούτε μία.

Ο σεφ Nicolas Gauduin είναι ο τρίτος της παρέας, αφού έφυγε και επέστρεψε στο Les Fines Gueules μετά από θητείες στον Alain Passard και στο Racine. Εδώ, προσφέρει κλασική γαλλική κουζίνα που δεν είναι ξεπερασμένη, με το είδος των θρασύτατων πιάτων που θα περίμενε κανείς να βρει σε αυτό το είδος μπιστρό, αλλά που δεν έχουν γεράσει ούτε μια μέρα. Ακόμα καλύτερα, έχουν επικαιροποιηθεί χρησιμοποιώντας εποχιακά γαλλικά προϊόντα και γεύσεις από αλλού.

• Διαβάστε επίσης
• Γαλλικά εστιατόρια στο Παρίσι, παραδοσιακά ή μοντέρνα, οι καλύτερες διευθύνσεις μας
• Pagaille, ένα ελεύθερο και χαρούμενο μπιστρό στα ψηλά του 18ου διαμερίσματος
• Le Boréal, ένα υπέροχο καφέ-μπιστρό που σερβίρει υπεύθυνη κουζίνα από το πρωί μέχρι το βράδυ

Το μεσημέρι, υπάρχει ένα μεσημεριανό μενού σε ασυναγώνιστη τιμή για την περιοχή (€23 ορεκτικό/κύριο πιάτο ή κύριο πιάτο/ντεσπέτο, €28 ορεκτικό/κύριο πιάτο/ντεσπέτο), και οι προτάσεις στην πινακίδα έρχονται και φεύγουν από μέρα σε μέρα. Υπάρχουν όμως και πάλι κάποια must-tries, όπως η μπουρατίνα και το μοσχαράκι aumônière (€18) με σάλτσα teriyaki, το πολτώδες καβούρι αράχνη (€37) που σερβίρεται ολόκληρο, χωρίς κέλυφος, με το μπισκότο του και το γαλάκτωμα satay, και το Mont-Blanc (€12) ως επιδόρπιο με σάλτσα τύπου bistro. Ο Brassens, ο οποίος συνήθιζε να παίζει από τα μεγάφωνα, είχε δίκιο: εδώ θα φάτε μια καλή κοιλιά.

Το Les Fines Gueules είναι μια υπενθύμιση ότι η γαλλική γαστρονομία είναι αναμφίβολα η καλύτερη κουζίνα στον κόσμο. Σημειώνεται δεόντως.